سکوت آهنگی جاودان است.. همان که پیش از همگان بوده و از پس آنان نیز خواهد بود..

(ش ش شب)

اگر بر زندگیم نقطه ی پایان نمی گذارم؛ ترسم از مرگ نیست. ترسم از این است که اگر بار سنگین اندوهم را بر زمین ننهاده بمیرم؛ سنگینی این رنج عظیم تا ابد بر روح احتمالیم باقی بماند..

هنوز نفسی هست با این امید که شاید فریاد رسی هست..

اینکه از هر طرف که بروی به دیوارهای دیدنی و نادیدنی برخورد کنی،

اینکه آزادی و گستردگی دریا را فرا چشم آری ولی سهم تو از آن فقط اندکی جنبیدن باشد،

اینکه تنفس کنی در فضایی که آکنده از بازدم های مسموم خود و همچون خودان دیگر است

و اینکه محکوم باشی به تکرار و تکرار و تکرار..

ای دوست!

من اینسان زیستن را زندگی آکواریومی نامیده ام!

سکوت

 سرشار از سخنان ناگفته است
و حرکات نا کرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده..

« زن همسایه تنش را می فروشد من کتاب های قدیمی ام را..

بین ما فاصله زیاد نیست... هر دو مجبوریم.. »

 چه کسی این را گفته نمی دانم. ولی می دانم که این قانونِ نانوشته ی بازار امروز زندگی، در این دیار است..

گاهی چنان تنهایم که سایه ام شبیه خدا می شود..

هرگز نخواهم کوشید که دیگران را از احساسم آگاه سازم. چرا که گفتن نوشتن ابتذالی بیش نیست. و لغات را توانایی آن نیست که بگویند در این لحظه من چیستم.. آه از این مغاک هولناکی که لاجرم باید آن را پذیرفت..

در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد.. این دردها را نمی شود به کسی گفت...

صادق هدایت (تنهایی که عطای زندگی را به لقایش بخشید)

سخنانی هست که نمی توان به کس گفت مگر به دوستان، سخنانی هست که نمی توان به کس گفت حتی به دوستان،

و سخنانی هست که نمی توان به کس گفت حتی به خویش..

داستایوسکی(؟)

چه نومیدانه، در جزیره ی دوردست تنهایی خویش، به انتظار کشتی نجات عشق، آتش برافروخته ام..